Tindora – tak w języku hindi nazywa się owoce pnącza z rodziny dyniowatych noszącego łacińską nazwę Coccinia grandis. W języku angielskim poprzez swe podobieństwo do bluszczu określana jest ona jako Ivy Gourd, polska nazwa odnaleziona w jednym poważnym źródle jest bezpośrednim tłumaczeniem nazwy angielskiej – tykwa bluszczowa. Owoce tindory żartobliwie nazywa się również „gentelman’s toes” jako porównanie do okry (nazywanej lady’s fingers).
Roślina pochodzi prawdopodobnie ze środkowej Afryki lub południowej Azji. Fakt, że od dawnych czasów wykorzystywana była przez człowieka, jej niezbyt duże wymagania oraz niesłychana łatwość, z jaką się rozsiewa spowodowała, że dziś tereny występowania tego tropikalnego pnącza rozciągają się od Afryki poprzez południową Azję, wyspy Pacyfiku oraz północną Australię aż po Teksas i Florydę. Tindora tak jak bluszcz porasta inne rośliny, a tworząc gęste parawany z liści odbiera im światło słoneczne i składniki pokarmowe, z czasem doprowadzając do ich obumarcia. Duża inwazyjność tindory stanowi niebezpieczeństwo dla lokalnych gatunków i z tego powodu w niektórych regionach zabrania się jej uprawy (Hawaje, część Australii).
Owoce tindory są powszechnie znane na terenie całych Indii i wykorzystywane w stanie niedojrzałym jako popularne warzywo. W zależności od regionu Indii mogą być określane jako: kundru, tondli, tendli, kovai, kovakkai, manoli, bimbi, dondakaya. Zielone niedojrzałe owoce tindory wyglądem przypominają małe ogórki i podobnie jak ogórek pod skórką skrywają kruchy soczysty miąższ i wiele drobnych nasion. W postaci ugotowanej lub krótko smażonej używa się ich do przyrządzania różnego rodzaju potraw typu curry, pikli i chutneyów. W trakcie dojrzewania nasiona i miąższ nabierają żywoczerwonej barwy a owoce robią się kwaśne. W całkiem dojrzałych owocach skórka mięknie i również czerwienieje. Tindorę można jeść na surowo, przyrządza się z niej sałatki, oprócz owoców jadane są również liście i młode pędy.
Tindora jest bogatym źródłem beta karotenu i witaminy C, wyciąg z liści stosowany jest w medycynie ludowej przy leczeniu wielu dolegliwości. Przypisuje mu się między innymi właściwości przeciwzapalne, obniżające ciśnienie oraz poziom glukozy we krwi.